Recent reviews by Ahmet the Stygian

Oyunun hikaye ve senaryosu çok abartılıyor, oyun sektöründeki en iyi hikayelerden biri olduğu söyleniliyor ama aslında bu hikaye iyi bir hikaye bile değil. Bir zombi filminin barındırabileceği en klasik hikaye olabilir en fazla bu. İzleyici şaşırtan, oha dedirten ilginç hiçbir tarafı yok bu hikayenin. İnsanlar hikaye ve sunum kalitesin arasındaki ayrımı yapamıyorlar bence. Sırf sunumu iyi diye çok düz, çok klasik olan bir hikayeye "çok iyi" demezdim ben şahsen. Evet Last of Us'ın sunum kalitesi muazzam, sinematografi harika, karakter mimikleri ve animasyonları gördüğüm en iyilerinden ama hikaye, o başka konu işte. Oyun dünyasında şundan çok daha komplike, çok daha detaylı kurgulanmış tonla hikaye duydum, gördüm ben.

Oynanış da diğer tüm Sony orijinal yapımlarında (GoW hariç) olduğu gibi yeterince çeşitlilik sunamıyor ve tekrara düşmeye epey meyilli. Neyse ki çok kaliteli animasyonlar ve güzel shooter mekanikleri barındırıyor da en azından ilk oynanış için sıkılmayı önlüyor.

Kısacası The Last of Us Part 1'e interaktif bir dizi/film perspektifinden baktığınızda şaheser görürsünüz ama "oyun" perspektifinden baktığınızda "sadece iyi" bir oyun görürsünüz, hangisini daha çok istediğinize siz karar verin ve beklentilerinizi ona göre ayarlayın.

"Abi yemişim hikayesini oynanış gösterin bana oynanış" diyenler için bu oyun biçilmiş kaftan. Savaş mekanikleri gördüğüm en iyilerden biri ve oyunun içinde barındırdığı mekaniklerin her birini öğrenmek isteseniz çok rahat 500 saat harcamanız gerekir oyunda. 300 saatim var ve hala daha bilmediğim çok şey var.

Oyunu almak istiyorsanız kesinlikle Iceborne DLC'li olan paketi satın alın çünkü hem birçok yeni harika boss tasarımı hem de yeni oynanış mekanikleriyle birlikte geliyor Iceborne DLC'si. Sadece Fatalis için bile Iceborne DLC'sini alırdım şahsen, abartmıyorum Fatalis ile kapıştıktan sonra artık diğer oyunlardaki ejderha savaşları bana çok sığ gelmeye başladı.

Düşünsene oyun tarihinin en etkileyici, karşısında savaşması en keyifli bossu olan Slave Knight Gael'i geliştiriyorsun ve müziğini de Yuka Kitamura'ya yaptırıyorsun çok epik olmaz mıydı? İşte o oyun bu oyun.

Bu incelemem oyun hakkında değil daha çok ürün hakkındadır efendim. Ne demek istediğimi anlamadıysanız eğer önce bir açıklayayım kendimi. Ben oyun ile ürünü ayrı tutarım, oyunun içeriği, oynanışın kalitesi vs. oyun kısmını ilgilendirirken işin teknik kısımları, erişilebilirlik veya performansı ürün olarak nitelendiririm. Çünkü sırf kötü performans veriyor diye aslında çok güzel olan bir oyunu gömmek bana doğru gelmez hiçbir zaman.

O yüzden işin oyun kısmıyla ilgili pek yorum yapmayacağım zaten çok kısa oynadım net bir şey söylemek için çok erken. Ama işin ürün kısmıyla ilgili söyleyeceğim çok şey var, teknik anlamda son 10 yılda gördüğüm en kötü işlerden biri Hogwarts Legacy. Oyun dökülüyor resmen, sanki geliştirici ekip "gelin lan yüksek bütçeli oyun yapmayı deneyelim" deyip böyle bir teste başlamış ve sonucunda da ortaya bu hilkat garibesi çıkmış gibi.

Reddit'te RTX 4070 Ti'dan tutun da RTX 3060'a kadar her türlü oyuncunun sıkıntı yaşadığını görüyorum, ben bizzat RTX 3060 Ti kullanıyorum ve oyun aşırı dengesiz. Ve bunun kartla da ilgili olduğunu sanmıyorum ben. Oyunda şu tarz bir problem var çünkü, bir sahnede 60FPS alıyorum ancak arkamı döndüğümde 15FPS'e kadar düşüyor, tekrar geri önüme baktığımda ise 60FPS falan olmuyor nereye gidersem gideyim 15FPS kalmaya devam ediyor, bir süre sonra otomatik olarak 60FPS'e tekrar fırlıyor. Sanki arkaplanda bir shader işliyormuş da biz o işlemin bitmesini bekleyene kadar 15FPS oynuyormuşuz gibi bir durum var.

O çıkışında çok gömülen, yerden yere vurulan Cyberpunk 2077'de bile bu kadar rezalet bir sorun yoktu ya. Cyberpunk 2077'nin tek sorunu düşük FPS veriyor olmasıydı, Hogwart Legacy yüksek FPS veriyor ama verdiği bu yüksek FPS'i vermek istemiyor gibi sanki, gerçekten çok ilginç ya. Bir süre 60FPS sıfır sıkıntı oynuyorsunuz ve ufak bir sahne değişimi yaşandı diye oyun size "yeter çok bile bu sana şimdi 15FPS devam et biraz" diyor ve tüm oyun zevkinizin içine ediyor.

Oyun geliştiren bir insanın şu oyunu oynayıp da bu sorunları görmemesinin imkanı bile yok arkadaşlar, Belli ki görmüşler ancak "hele bi' çıksın da sonra toparlarız" demişler. Fakat işin kötü tarafı şu ki oyun Deluxe Edition sahiplerine 3 gün önceden çıktı ve ortada hala Day-1 patch falan yok. Normalde bu kadar ciddi problemler ilk gün yamasıyla çözülür çünkü.

Kısacası bu ürünü bu kondisyonda almanızı kesinlikle tavsiye etmiyorum. En kral sisteminiz dahi olsa sorun yaşatabilen rezalet bir ürün bu.

Bu oyun kendi hakkımda bir şeyi öğrenmemi sağladı, yıllardır bu tarz FPS oyunlarını sevmediğimi sanıyordum. Bu türün bana göre olmadığını falan düşünüyordum. Yanılıyormuşum, bu tür yapılabildiğinde beni gayet de eğlendirebiliyormuş. Tüm olay şimdiye kadar oynadıklarımın bu işi beceremiyor oluşuymuş.

TITANFALL 2 hiç şüphesiz bu tarzda oynadığım en iyi oyun. Sadece 5 saat sürüyor olmasına rağmen barındırdığı içerik çeşitliliği şaşırtıcı derecede fazla. Ne zaman "bu kadardır herhalde" dediğim yerde oyun beni şaşırtmayı başardı. Sürekli ama sürekli karşınıza yeni maceralar çıkarıyor bu oyun, sürekli yeni silah tipleri, yeni bomba türleri ve yeni titan silahlarıyla ağızları açık bırakacak kadar içerik var bu oyunda.

Ve bu oyun sadece ama sadece 5 saat sürüyor, şaka gibi. Başka bir geliştirici ekip olsa bu oyunun barındırdığı özelliklerinin yarısı kadarıyla bile 30 saatlik oyun yapmaya çalışırdı. Her sene yenisi çıkan rezalet Call of Duty yapımlarından çok çok daha iyi bir yapım TITANFALL 2.

Hem teknik anlamda, hem senaryo anlamında hem de genel oyun dizaynı anlamında çok ciddi sıkıntıları olsa da oynarken epey eğlendiğim bir oyun oldu Yakuza: Like a Dragon. Bu benim ilk Yakuza deneyimim değil, Yakuza oyunları yan görevleri her ne kadar sarkastik olsa da ana hikaye anlamında kendini epey ciddiye alan oyunlar bildiğim ve gözlemlediğim kadarıyla. Ancak bu oyunun senaryosunda Yakuza'lara yakıştıramadığım birkaç ciddi detay var. Bir kere senaryo hiç organik değil, hani bir film izlersiniz öyle bir sahne gelir ki "yok artık gerçek hayatta bunun denk gelme şansı %1 bile değildir" diye tepki gösterirsiniz ya, hah Yakuza: Like a Dragon'ın tüm senaryosu böyle, hiç olmadık yerden hiç olmadık karakterler fırlıyor ve kendi işini yerine getirip kadrajdan çıkıp kayıplara karışıyor. Ve bu hiç doğal bir şekilde gerçekleşmiyor, bir frame önce kadrajda olup atıp tutan bir karakter bir sonraki karede yerinde olmuyor ve sahne bitene kadar da göremiyorsunuz falan yani hiç doğal değil. Doğallaştırmaya çalışılmamış bile belli ki, bu da beni senaryodan sık sık kopardı açıkçası. Bir de oyunun sonlarına doğru bir karakterle tanışıyorsunuz ki o oyundaki en büyük saçmalık olabilir, spoiler vermeyeceğim oynarsanız anlarsınız kim olduğunu ama senaryonun inandırıcılığını tümden bitirdi benim gözümde.

Oyunu almak isteyenlere söyleyeceğim ilk şey oyunun fazla grind gerektiriyor olması, özellikle oyunun son çeyreğine girdiğinizde çıkan her ana boss sizden en az 10 seviye fazla oluyor. Zaten oyunun direkt seviye sistemi sorunlu, 60 level bir düşman görüyorsunuz, 50 levelsınız ve kolayca harcıyorsunuz 60 level düşmanı. Ama sonra başka bir yerde 40 level bir düşman çıkıyor karşınıza onu kesmek için kırk takla atıyorsunuz, yahu 60 level adamı doğramışım ben 40 levelda nasıl zorlanıyorum? Ben oyundaki tüm yan görevleri yaparak oynadığım halde yeterli olmadı, en az 3-4 saat grind yapmak zorunda bırakıldım.

Daha önce Yakuza oynamamış ve oyunu almayı düşünen arkadaşlar teknik anlamda pek bir şey beklemesinler. SEGA bu oyun için ne kadar bütçe veriyor bilmiyorum ancak bu oyun hiç yüksek bütçeli bir iş gibi durmuyor. Teknik anlamda epey kötü bir oyun çünkü, bunu söylerken optimizasyondan falan bahsetmiyorum bence optimizasyon kötü değil ama animasyonlar, karakter yüzleri, mimikleri falan çok kötü. Hayatımda gördüğüm en donuk suratlar bu oyunda olabilir yani. İlk Max Payne'deki Sam Lake suratının biraz gelişmişi gibi bu oyundaki karakterlerin suratı :D Ayrıca grafikler de ortada yani kendi jenerasyonunun çok gerisinde Like a Dragon, RDR2'den 2 sene sonra çıktı bu oyun yani.

Son olarak oyunun uzun olduğunu belirteyim, yan objektiflerle birlikte 70~75 saat süren bir oyun bu. Ki yan objektifleri yapmanızı tavsiye ederim, hem keyifli hikayeler bunlar hem de gelişmeniz için önem taşıyorlar.

Hayatımda oynadığım en iyi indie yapım olabilir, ZA/UM ekibini tebrik ediyorum. Yaptıkları ilk projede bu kadar başarılı bir iş çıkartmaları gerçekten takdire şayan. Lenval Brown'a saygılarımla.

NieR benim için oldukça inişli/çıkışlı bir deneyimdi, o yüzden bu oyunu önermeli miyim, önermemeli miyim henüz ondan bile emin değilim. Ama oyunla ilgili düşüncelerimi anlatmayı deneyelim bakalım.

Oyun ana karakterimizin kız kardeşi Yonah'ın ölümcül bir hastalığa yakalanmasıyla başlıyor, bu hastalık için çözüm ararken Grimoire Weiss adında büyülü bir kitaba rastlayan ana karakterimiz bu büyülü kitabın kız kardeşini hatta tüm insanlığı kurtarabileceğini öğreniyor ve yolculuk burada başlıyor. Oyunun hikayesi spoiler'a çok müsait olduğundan daha fazla bahsetmeyeceğim hikayeden ancak hikayenin çok dokunaklı olduğunu söyleyebilirim. Hatta bana soracak olursanız dram bu oyunun temeli zaten. Oyunda dramdan fazla gördüğünüz hiçbir konsept yok inanın bana, Yoko Taro abimiz baştan sona "öyle bir oyun yapalım ki ağlasın pezevenkler" demiş gibi yazmış tüm senaryoyu.

Tabii eğer benim gibi mevcut olan tüm sonları yaptıysanız, aksi takdirde oyunu bir kere bitirmeniz tüm detayları öğrenmeniz için yeterli olmuyor. Eminim diğer incelemelerde bu konudan epey bahsedilmiştir, Yoko Taro abimizin sevdiği bir şeydir bu "hikayenin tamamını görmek istiyorsan 4-5 kere daha bitir bakalım" mevzusu. O yüzden ben çok girmeyeceğim bu konulara.

Oynanışa gelirsek, benim için bu oyunda savaşmak 2 bölüme ayrılıyor. Normal yaratıklarla savaşmak ve boss düşmanlarla savaşmak. Normal yaratıklarla savaşmak ne kadar iyi hissettiriyorsa da bosslarla kapışmak da bir o kadar kötü hissettiriyor. Aslında bosslar kötü değiller, ilginç dizaynlara sahip bosslar çıkıyor karşınıza oyun boyunca ancak kapışması zevkli değil. Öylece dümdüz duruyorlar önünüzde ve çoğu zaman hep aynı hareketleri yapıyorlar, işleri ilginçleştirmek için hiçbir çabaları yok. Vurduğunuza tepki de vermiyorlar siz de bossu kesene kadar tuşu spamlıyorsunuz sadece. Ancak dediğim gibi bu bosslar için yaptığım eleştiri, normal yaratıklar biraz daha keyifli en azından vurduklarınıza tepki veriyorlar. Ağır bir darbe vurup yere düşürürseniz bir de yerde ezici bir darbe vuruyorsunuz ki bu darbe genelde tek atmanıza yetiyor. Onun dışında Grimoire Weiss'in kullanabildiği tonla farklı büyü var bu büyüler de oynanışı çeşitlendirmeye fayda sağlıyor.

Görev ve bölüm dizaynına gelirsek işler orada biraz çirkinleşiyor maalesef, çünkü oyunun görev dizaynları gördüğüm kadarıyla 2'ye ayrılıyor. Ya sizden bir bölgeye gidip yaratıkları temizlemeniz isteniyor ya da belirli eşyaları toplayıp getirmeniz. Evet yan görevlerin objektiften bağımsız hikayeleri oluyor genelde ancak yaptığınız şey hep aynı kalıyor. Oyundaki yan görevlerin %85'ini yaptım ben ancak hiç "aa bak bu farklıymış" dediğim görev hatırlamıyorum bile. Yine de görevlerin birbirine bağlı hikayeleri olması oldukça iyi, örneğin oyunun 10.saatinde yaptığınız bir yan görevin devamı 30.saatte hiç ummadığınız başka bir görevde çıkınca etkileyici olabiliyor ancak bunların da sayısı epey az, bu şekilde birbirine bağlı en fazla 5 görev falan vardır, gerisi yine 5 tane şundan topla getir kafasında.

Müziklere gelirsek, bahsedildiği kadar iyi değil oyun bu konuda, çünkü genelde tek bir desen var ve bu desen sürekli oynayıp duruyor. Bestelenmesi zor tek bir tane bile ses yok oyunda. İşten anlayan birinin 10 dakikada besteleyip çıkarabileceği türden müzikler bunların hepsi çünkü dediğim gibi sadece bir desen var tekrar edip duruyor. İnsanların bu müzikleri bu kadar çok beğenmesinin sebebi duygusal yönden etkilemesi kolay olan enstrümanlar kullanıyor oluşu bana soracak olursanız. Çünkü gerçekten uygun sahnede kullanıldığı zaman sizi hüzünlendirebiliyorlar. Ki dediğim gibi NieR'in özeti bu zaten, hüzünlendirmek. Müzikten konuyu ses dizaynına kaydıralım, oyunun ses dizaynı şaşırtıcı derecede kötü, devasa bir yaratığa ağır bir hasar vuruyorsunuz ve yaratık görünürde acı içinde kükremesine rağmen sizin duyduğunuz ses arı vızıldaması gibi, yahu bu devasa bir yaratık biraz fazla ses çıkarması gerekmiyor mu? Çölde giderken kumun altından bir akrep çıkıyor ve akrep çok ilginç bir şekilde fare gibi ses çıkartıyor. Ben zooloji bilimcisi falan değilim akrepler gerçekten bu tarz sesler çıkarıyorsa bu eleştirim için üzgünüm ancak bana çok normal gibi gelmedi o ses efekti.

Son olarak eksi gördüğüm birkaç noktadan bahsetmek istiyorum. İlk nokta oyunun çok fazla yükleme ekranı kullanıyor olması, ufacık haritalar kullanıyor olmasına rağmen bir bölgeye her giriş/çıkışınızda yükleme ekranına sokuyor oyun sizi. Bunu elden geçirmenin bu kadar zor olduğuna gerçekten inanmıyorum ben, adamlar bunu düzeltmek için uğraşmamış bile belli ki. Kaldı ki ben bu kadar fazla yükleme ekranının 2010 standartları için bile normal seviyede olduğunu düşünmüyorum adamlar 2021'de çıkan Replicant versiyonunda hiç ellemeden çıkartmışlar. Bana soracak olursanız bu tarz detaylar oyunun eskimiş grafiklerinden çok daha önemli yani, hayır grafikleri çok iyi yapmışlar desem o da yok ki. Sen 2010 senesinde çıkmış bir oyunu en fazla 2013 standartlarına çıkartıp üstüne bir de tam fiyat istiyorsun ayıp ya. Madem bu parayı istiyorsun şu sorunları çöz be kardeşim.

İkinci mesele oyunun kasıtlı olarak seçtiği anlatım tekniğiyle ilgili. Oyun bazı noktalarda bildiğiniz görsel bir sanat eseri olmaktan çıkıp yazılı sanat eseriymiş gibi davranıyor. Bildiğiniz size kitap okutturuyor. Bakın ben hayatında kitap görmemiş cahil bir birey falan değilim, kitap türüne göre okumayı severim de okurum da bununla ilgili bir sıkıntım yok. Ancak oyunlar görsel eserlerdir, senin bana bu hikayeyi, bu detayları göstererek aşılaman gerekiyor okutarak değil. Oyun alırken farklı beklentilerle alıyoruz, kitap alırken farklı beklentilerle alıyoruz sonuçta. Özellikle 2.son için oynayışımın başında abartmıyorum 1 saat sadece kitap okuttu bana. Simsiyah arkaplanda beyaz yazı okuyorsunuz sadece, hayır önemli detaylar bir de bunlar kaçırmak istemiyorsunuz hiçbir şekilde. Abicim gözünü seveyim bu bir oyun yahu oyun, oynamak eylemi nerde kaldı? Neden ben kitap okuyorum benim bir şeylerle oynuyor olmam gerekmiyor mu?

Toparlamak gerekirse NieR iyi denebilecek bir oyun, ancak Replicant versiyonunun bu oyuna çok bir katkısı yok. Orijinal oyunda kötü olan ve bariz şekilde değiştirilmesi gereken çoğu şey olduğu gibi duruyor bu oyunda. Bu oyuna tam fiyat kesinlikle verilmez, sağlam bir indirim bulursanız ve dramatik hikayeler seviyorsanız alın, oynayın.

Oyunu her ne kadar beğenmiş olsam da oyunu bu fiyattan satın almanızı pek önermem, eğer paranız çok değilse tabi. Çünkü oyun 6 saatte tüm objektifleriyle birlikte bitebilecek kadar kısa. Ben opsiyonel bossları kestim ve tüm opsiyonel harita objektiflerini tamamladım 6 saatte bitti. Benden daha yetenekliyseniz daha az ölüp 4-5 saatte bile bitirebilmeniz mümkün.

Dolayısıyla 4-5 saatlik ömrü olan bir oyun için 170₺ fazla bana soracak olursanız. Ben hiç değilse 10-12 saatlik bir oynanış sunmasını bekliyordum. Oyun hakkında konuşmak gerekirse Sekiro ile Dark Souls'un harmanlandığı güzel bir yapım bana soracak olursanız. İster Dark Souls gibi dodge atarak oynayın ister Sekiro gibi deflect mekaniğinize güvenip oynayın seçim sizin.

Oyunun yetenek ağacı size ikisinde de gelişme imkanı tanıyor, deflect zamanlamalarınız iyi değil mi? Sıkıntı değil açın yetenek ağacını deflect'i guard'a çevirin karşılama yerine yediğiniz hasarları büyük ölçüde azaltan ancak istediğiniz zaman açıp/kapatabileceğiniz bir guard özelliğiniz olsun. Bu sayede Dark Souls'daki kalkan kullanımına sahip olmuş oluyorsunuz mesela.

Oyunun hikayesinde bir veba mevcut ve oyunda bu durumu oynanışa da yedirmişler, karşılaşacağınız yaratıkların (neredeyse) 2 farklı can barı oluyor, yaratıklara düz vurduğunuzda onlarda yaralar bırakıyorsunuz ve bu yaralar siz saldırmakta ısrarcı olmadığınız sürece iyileşebiliyorlar. O yaraları tümden kapatmak ve onların iyileşme olasılığını ortadan kaldırmak için ise oyunun veba silahı olarak tanıttığı silahları kullanmamız gerekiyor.

Bu veba silahları spesifik düşmanları kestiğimiz sürece kazanılıyorlar ve hiç grind yapmanıza gerek yok. Doğru düzgün, kaçmadan oynadığınız sürece 6 saatte tüm bu veba silahlarını kazanabiliyorsunuz ve bunlar gerçekten güçlüler. Oyuna başlamadan önce hep aynı silahla oynayabiliyoruz çok sıkar demiştim ancak oyun beni güzel faka bastırdı. Çünkü bu veba silahları hiç az değil, 22 çeşit veba silahı var ve hiçbiri birbirinin aynısı veya benzeri değil.

İster kalkan kullanın, ister sırtınızdan çıkan ahtapot kollarını kullanın, ister ok/yay kullanın, ister mızrak ister yumruk... çeşit gerçekten çok ve bunlar harika işlevliler. Çok fazla hasar vurmaları bir yana bazıları gerçekten uzak menzilli ve Dark Souls'daki gibi uzak mesafe silahların ana silahlardan çok daha az vurmasına o kadar alışmışım ki Thymesia'da attığım okun rakibi gömçürmesi epey hoşuma gitti.

Ancak bunları kullanmanın beleş olmadığını da söylemek istiyorum, enerji karşılığında kullanılıyorlar ve bazıları gerçekten fazla enerji kullanıyor. Fakat skill ağacını doğru kullandığınız sürece çok fazla enerji çalabildiğiniz bir build yapabilirsiniz. Oynanış tamamen size bakıyor, isterseniz bunları hiç kullanmayıp tüm oyununuzu deflect'e adıyabilirsiniz.

Daha bahsedilecek sistemler var oyunda alchemy gibi ancak Steam'in incelemelerdeki karakter kısıtlaması sağ olsun bahsedemiyorum. Ancak güzel oyun, fiyatı 50-100₺ olsaydı çok daha fazla önerirdim bu yapımı.

Oyunun iyi olduğu tek yön grafikleri, diğer her şeyi alın çöpe fırlatın. Skill ağacı zaten oyunun başlangıcında olması gereken özelliklerle dolu. Attayken item toplayabilmeyi yetenek ağacına eklemişler, düşmanları bir yere tutunarken öldürebilmeyi yetenek ağacına eklemişler, ulan 2009 çıkışlı Assassin's Creed 2'de bu özellik varsayılan olarak geliyordu.

Daha neler var neler, zayıflamış düşmanlara kritik atak atabilirsin diye bir yetenek var alıyorsun onu, altında ne var dersin? Kritik atakların az daha fazla vurur yeteneği. Öff ne mükemmel bir oynanış çeşitliliği bu biliyor musun ya, oyunuma renk kattı renk şenlendim var ya. Ulan saldırımın hasarını bırak da silahımı güçlendirerek arttırayım bunu neden yetenek ağacına koyuyorsun yetenek bile değil lan bu. Grafik olarak güncel bir oyun gibi durabilir ancak game-design olarak 2009'un bile gerisinde bir oyun bu.

Ayrıca 1 saat boyunca büyük bir makinenin belirli noktalarına ok atmanın keyifli olduğunu kim düşündü de oyunu buna göre planladı çok merak ediyorum. Herhangi bir oynanış değişikliği yok, sadece ok atmanı istiyor oyun, yay kullanmayı çok seviyorum bir çeşit fetişim var benim diyorsanız alın bu oyunu sabah akşam ok atın düşmanlar ölmek bilmiyor zaten ohh mis.